اتومبیل مردی که به تنهایی سفر می کرد در نزدیکی صومعه ای خراب شد. مرد به سمت صومعه حرکت کرد و به رئیس صومعه گفت: «ماشین من خراب شده. آیا می توانم شب را اینجا بمانم؟»
رئیس صومعه بلافاصله او را به صومعه دعوت کرد. شب به او شام دادند و حتی ماشین او را تعمیر کردند. شب هنگام وقتی مرد می خواست بخوابد صدای عجیبی شنید. صدای که تا قبل از آن هرگز نشنیده بود. صبح فردا از راهبان صومعه پرسید که صدای دیشب چه بوده اما آنها به وی گفتند: «ما نمی توانیم این را به تو بگوییم. چون تو یک راهب نیستی
مرد با نا امیدی از آنها تشکر کرد و آنجا را ترک کرد.
چند سال بعد ماشین همان مرد باز هم در مقابل همان صومعه خراب شد.
راهبان صومعه بازهم وی را به صومعه دعوت کردند، از وی پذیرایی کردند و ماشینش را تعمیر کردند. آن شب بازهم او آن صدای مبهوت کننده عجیب را که چند سال قبل شنیده بود، شنید.
صبح فردا پرسید که آن صدا چیست اما راهبان بازهم گفتند: «ما نمی توانیم این را به تو بگوییم. چون تو یک راهب نیستی
این بار مرد گفت «بسیار خوب، بسیار خوب، من حاضرم حتی زندگی ام را برای دانستن آن فدا کنم. اگر تنها راهی که من می توانم پاسخ این سوال را بدانم این است که راهب باشم، من حاضرم. بگویید چگونه می توانم راهب بشوم؟
راهبان پاسخ دادند «تو باید به تمام نقاط کره زمین سفر کنی و به ما بگویی چه تعدادی برگ گیاه روی زمین وجود دارد و همین طور باید تعداد دقیق سنگ های روی زمین را به ما بگویی. وقتی توانستی پاسخ این دو سوال را بدهی تو یک راهب خواهی شد
مرد تصمیمش را گرفته بود. او رفت و 45 سال بعد برگشت و در صومعه را زد.
مرد گفت:‌«من به تمام نقاط کرده زمین سفر کردم و عمر خودم را وقف کاری که از من خواسته بودید کردم. تعداد برگ های گیاه دنیا 371,145,236,284,232 عدد است. و 231,281,219,999,129,382 سنگ روی زمین وجود دارد
راهبان پاسخ دادند: «تبریک می گوییم. پاسخ های تو کاملا صحیح است. اکنون تو یک راهب هستی. ما اکنون می توانیم منبع آن صدا را به تو نشان بدهیم
رئیس راهب های صومعه مرد را به سمت یک در چوبی راهنمایی کرد و به مرد گفت: «صدا از پشت آن در بود
مرد دستگیره در را چرخاند ولی در قفل بود. مرد گفت: «ممکن است کلید این در را به من بدهید؟
راهب ها کلید را به او دادند و او در را باز کرد
پشت در چوبی یک در سنگی بود. مرد درخواست کرد تا کلید در سنگی را هم به او بدهند.
راهب ها کلید را به او دادند و او در سنگی را هم باز کرد. پشت در سنگی هم دری از یاقوت سرخ قرار داشت. او بازهم درخواست کلید کرد
پشت آن در نیز در دیگری از جنس یاقوت کبود قرار داشت
و همینطور پشت هر دری در دیگر از جنس زمرد سبز، نقره، یاقوت زرد و لعل بنفش قرار داشت.
در نهایت رئیس راهب ها گفت: «این کلید آخرین در است». مرد که از در های بی پایان خلاص شده بود قدری تسلی یافت. او قفل در را باز کرد. دستگیره را چرخاند و در را باز کرد. وقتی پشت در را دید و متوجه شد که منبع صدا چه بوده است متحیر شد. چیزی که او دید واقعا شگفت انگیز و باور نکردنی بود.
..
.
.
.
اما من نمی توانم بگویم او چه چیزی پشت در دید، چون شما راهب نیستید!

 

 معلم و مشکلات زندگی

استادی درشروع کلاس درس، لیوانی پراز آب به دست گرفت. آن را بالا گرفت که همه ببینند. بعد از شاگردان پرسید: به نظر شما وزن این لیوان چقدر است؟

 شاگردان جواب دادند:50 گرم ، 100 گرم ، 150 گرم

استاد گفت: من هم بدون وزن کردن، نمی دانم دقیقا“ وزنش چقدراست. اما سوال من این است: اگر من این لیوان آب را چند دقیقه همین طور نگه دارم، چه اتفاقی خواهد افتاد؟ شاگردان گفتند: هیچ اتفاقی نمی افتد

استاد پرسید: خوب، اگر یک ساعت همین طور نگه دارم، چه اتفاقی می افتد؟ یکی از شاگردان گفت: دست تان کم کم درد

میگیرد. حق با توست... حالا اگر یک روز تمام آن را نگه دارم چه؟

شاگرد دیگری گفت: دست تان بی حس می شود. عضلات به شدت تحت فشار قرار میگیرند و فلج می شوند. و مطمئنا“ کارتان

به بیمارستان خواهد کشید و همه شاگردان خندیدند.

استاد گفت: خیلی خوب است. ولی آیا در این مدت وزن لیوان تغییرکرده است؟

شاگردان جواب دادند: نه

 

پس چه چیز باعث درد و فشار روی عضلات می شود؟ درعوض من چه باید بکنم؟ شاگردان گیج شدند. یکی از آنها گفت: لیوان

را زمین بگذارید. استاد گفت: دقیقا“ مشکلات زندگی هم مثل همین است. اگر آنها را چند دقیقه در ذهن تان نگه دارید. اشکالی

ندارد. اگر مدت طولانی تری به آنها فکر کنید، به درد خواهند آمد.

اگر بیشتر از آن نگه شان دارید، فلج تان می کنند و دیگر قادر به انجام کاری نخواهید بود. فکرکردن به مشکلات زندگی مهم

است.. اما مهم تر آن است که درپایان هر روز و پیش از خواب، آنها را زمین بگذارید. به این ترتیب تحت فشار قرار نمی

گیرند، هر روز صبح سرحال و قوی بیدار میشوید و قادر خواهید بود از عهده هرمسئله و چالشی که برایتان پیش می آید، برآیید!

دوست من، یادت باشد که لیوان آب را همین امروز زمین بگذاری.

                                                        زندگی همین است!

 

 

حکایت خری به جامعه خران

ضمن احترام به امر ازدواج و پوزش از زن و شوهرهای خوب که کانون خانواده را گرم نگه میدارند این شعر رو بدلیل زیبائی اش خواستم دیگران هم بخونند و بخندند.

چنین حکایت کنند که در روزگاران قدیم نره خری با ماچه خری نرد عشق می باخت و داستان دلدادگی آنها نُقل محافل بود. نره خر در اندیشه بود که زوجه ای مرغوب اختیار کند. سر انجام مادر خویش را مجبورکرد که به خواستگاری ماچه خر همسایه برود.

مادر که پاردُمش از گردش روزگارساییده شده بود به اوگفت : الاغ جان ، برای ازدواج باید مغز خر و دل شیر داشت، می دانم که اولی را داری ولی از داشتن دومی بیم دارم.
نره خر که از عطر یونجه زار و بوی دلدار سرمست بود، پاسخ داد : مادرجان به خود بیم راه مده ،هرچه خواهی از مرحوم پدر به ارث برده ام، دیگر نگران چه هستی ،اکنون آنچه می توانی در حق این خرترین انجام بده که یار چشم انتظار است و رقیب بسیار.

سرانجام مادر با اکراه به خواستگاری رفت و پس از چندی به میمنت و مبارکی خطبه عقد جاری شد و زندگی سرشار از خریت آنها آغاز گردید و اینک ادامه ماجرا...

چون که شد صیغه عاقد جاری                                         هر دو گشتند خر یک گاری

بعد آن وصلت خوب و خَرَکی                                           هردو خوشحال ولیکن اَلَکی

هر دو خرکیف ازین وصلت پاک                                       روز وشب غلت زنان در دل خاک

نرّه خر بود پی ماچۀ خویش                                            آخورش چال ، علف اندر پیش

ماچه خر با ادب و طنّازی                                               داشت می داد خرک را بازی

بُرد سم های جلو را به فراز                                            پوزه چرخاند به صد عشوه و ناز

گفت به به چه خر رعنایی                                               مُردم از بی کَسی و تنهایی

یک طویله خری ای شوهر من                                         تو کجا بوده ای ای دلبر من

بین خرها نبود عین تو خر                                               آمدی نزد خودم بی سر خر

نه بود مادر تو در بر من                                                 نه بود خواهر تو سرخر من

چون جدا گشتی از آن جمع خران                                      کور شد چشم همه ماچه خران

بعد ازین در چمن و سبزه و باغ                                        نیست غیر از من و تو هیچ الاغ

یونجه زاریست در این دشت بغل                                       ببر آنجا تو مرا ماه عسل

زود می پوش کنون پالون نو                                           پُر بکن توبره از یونجه و جو

باز شد نیش خر از خوشحالی                                         گفت به به چه قشنگ و عالی

عرعری کرد به آواز بلند                                              هردو از فرط خریّت خرسند

ماچه خر بود پر از باد غرور                                         که عجب نره خری کرده به تور

بعد ماه عسل و گشت و گذار                                         نره خر گشت روان در پی کار

شغل او کارگر خرّاطی                                                 گاه می رفت پی الواطی

نره خر چون خرش از پل رد شد                                    با زن خویش شدیداً بد شد

عرعر و جفتک او گشت فزون                                     دل آن ماچه نگو، کاسۀ خون

ماچه خر گشت، بسی دل نگران                                    چه کند با ستم نرّه خران

مادرش گفت کنون در خطری                                       زود آور به سرش کره خری

میخ خود گر تو نکوبی عقبی                                       مگر از بیخ تو جانا عربی

ماچه خر حرف ننه باور کرد                                       پالون تاپ لِسَش دربر کرد

دلبری کرد به صد مکر و فسون                                  ماچه خر لیلی و شوهر مجنون

بعد چندی شکمش باد نمود                                         از بد حادثه فریاد نمود

گشت آبستن و زایید خری                                          شد اضافه به جهان کره خری

نره خر دید که افتاده به دام                                        جفتک خویش بیافزود مدام

ماچه خر داد ز کف صبر و شکیب                               در طویله تک و تنها و غریب

یک طرف کره خری در آغوش                                   بار یک نره خری هم بر دوش

گشت بیچاره، چو این کاره نبود                                  جز طلاق از خرنر چاره نبود

کرد افسارو طنابش پاره شد                                      جدا ماچه خر بیچاره

تازه فهمید که آزادی چیست                                      درجهان خرمی و شادی چیست

دیگر او خر نشود بیهوده                                         تازه او گشته کمی آسوده

هرکه یک بار شود خر، کافیست                               بیش از آن احمقی و علافیست

مغز خر خورده هرآنکس که دوبار                            با خری باز نهد قول و قرار

گفتم این قصه که خرهای جوان                               پند گیرند ز ما کهنه خران

 

ازدواج شیطان

مجمع البحرین در لغت شیطان می نویسد : وقتی خداوند متعال ، اراده کرد که برای ابلیس همسر و نسلی قرار دهد غضب را بر وی مستولی ساخت و از غضب او تکه آتشی پیدا شد ، از آن آتش برای او همسری آفرید.

در نقل دیگری آمده : ابلیس – که اسم اولی او عزازیل است – از همان اَوان جوانی ، در میان قوم خود مشغول عبادت و بندگی خداوند بود تا بزرگ شد و موقع ازدواج او رسید .

وقتی تصمیم به ازدواج گرفت با دختر « روحا » به اسم « لَهبا » که آن هم از طایفه جن بود ، ازدواج نمود . بعد از آن که این دو با هم ازدواج کردند ، فرزندان زیادی از آن ملعون به وجود آمد که از شمارش بیرون رفت ، به طوری که زمین از آنها پر شد . همه آن ها مشغول عبادت شدند و مدتی طولانی ، خدا را ستایش نمودند . در میان ایشان عبادت و بندگی خود ابلیس از همه آنها بیشتر بود . از همین جهت ، بعد از آنکه خداوند اختلاف و خونریزی را در میان طایفه جن و نسناس ( طایفه ای به جای انسان فعلی بودند ) دید، هر دو طایفه را هلاک کرد.
و از میان آن طایفه فقط طایفه ابلیس را نگاه داشت . بعداً فرشتگان او را به آسمان بردند . آن ملعون هم ، در آسمان اول مدتی در میان ملائکه ، خدا را عبادت کرد بعد به آسمان دوم و سوم تا آسمان هفتم پیش رفت و با ملائکه هر آسمان خدا را ستایش کرد تا وقتی خداوند آدم ( ع ) را خلق نمود و دستور سجده داد او هم سرپیچی کرد و رانده شد.
پس زن و فرزندان او هم جزء هلاک شدگان هستند . او بدون زن و فرزند به آسمان رفته و آن جا هم که احتیاج به زن نداشت ، بعد از بیرون آمدن از بهشت هم ، زنی برای او به وجود نیامد.

 شير ناتوان، خر نادان


 راويان حكايات روايت كرده اند كه در روزگاران قديم، شيري بر جنگلي بزرگ حكمفرمايي مي كرد و هر روز وقت غذا شكاري بزرگ را صيد كرده و همراه با روباهي كه در كنار او بود و ته مانده غذاي او را مي خورد با خوشي روزگار را به كام دل مي گذرانيد.
    القصه، روزگار مي گذشت تا اين كه شير بيمار شد و ضعف چنان بر او غالب گشت كه ديگر نمي توانست حركت كند ناچار از شكار كردن معذور ماند.
    روزي روباه كه گرسنگي طاقتش را گرفته بود از شير پرسيد: پادشاه به فكر علاج بيماري خود نيست؟ شير پاسخ داد: اين بيماري مرا هم نگران و اندوهگين كرده است، اگر دارو و درماني داشت لحظه اي درنگ نمي كردم. مي گويند كه اين مرض جز با خوردن قلب و گوش خر درماني ندارد.
    روباه گفت: كافي است پادشاه دستور دهد تا آنچه خواست حاضر شود، حتي از دل كوه! ولي موي پادشاه ريخته و شكوه و زيبايي او كمي از بين رفته است به خاطر همين صلاح نيست كه از بيشه بيرون رود، زيرا براي بزرگي و غفلت پادشاه در نزد حيوانات زيان دارد، اما در اين نزديكي ها چشمه اي است كه رخت شويي هر روز در كنار آن رخت مي شويد و خري كه بار او را حمل مي كند در كنار چشمه مي چرد. خوب است او را فريب دهيم و نزد پادشاه بياوريم. پادشاه نذر كند قلب و گوش خر را خود بخورد و مابقي آن را صدقه بدهد شايد كه بهبود يابد.
    شير قبول كرد. فرداي آن روز روباه نزد خر رفت و با مهرباني به او گفت: تو چرا اين قدر ضعيف و لاغر هستي!؟ خر گفت: اين رخت شوي به مراتب از من كار مي كشد و در پرستاري و مواظبت از من كوتاهي مي كند، به فكر علوفه من نيست و كم و بيش، راحتي را براي من جايز نمي داند. روباه گفت: بگريز؛ پناهگاهي در اين نزديكي هاست. به چه خاطر اين همه رنج و زحمت را تحمل مي كني!
    خر پاسخ داد: من در كار زياد معروفم و به اين سبب از رنج و زحمت خلاصي نخواهم يافت البته من تنها به اين درد دچار نيستم، همه خرها در اين زحمت و رنج گرفتارند.
    روباه با دلسوزي گفت: اگر به حرف من گوش دهي تو را به مرغزاري سرسبز مي برم كه از گياهان، پر نعمت باشد و هوايي پاك چون عطر مشك و عنبر دارد. من قبل از تو خر ديگري را به آنجا راهنمايي كرده ام و اكنون در راحتي و آسايش زندگي مي كند.
    خر وقتي سخنان روباه را شنيد، آن را باور كرد و با خجالت گفت: از سخن تو نمي توان گذشت، چون مي دانم از روي مهرباني و دوستي مرا راهنمايي مي كني. القصه روباه خر را نزديك شير برد و شير در فرصتي مناسب با نعره اي وحشتناك به خر حمله كرد، اما فقط توانست كمي خر را زخمي كند و خر فورا فرار كرد.
    روباه با دلخوري به شير گفت: چه ننگي و دردي از اين بالاتر كه پادشاه من نتواند بر خري لاغر غلبه كند. شير از اين حرف روباه ناراحت شد و با خود گفت: اگر بگويم غفلت كردم به سستي انديشه و حيرت زدگي متهم مي شوم و اگر به ضعف بدني ام اعتراف كنم، انگ عجز و ناتواني بر من مي زنند. پس آخر سر گفت: در هر كاري كه پادشاهان مي كنند، آگاهي و كشف علت آن بر زير دستانشان واجب نيست تو فكري بكن تا خر را بار ديگر به اينجا بياوري.
    روباه بار ديگر نزد خر برگشت. خر با فرياد از او پرسيد: مرا كجا برده بودي؟ روباه با ناراحتي گفت: نه خير، هنوز از حرف هاي من فايده اي نبرده اي. با تقدير آسمان نمي شود جنگيد. دوران سختي و رنج تو به پايان رسيده است وگرنه از او نمي ترسيدي و بازمي گشتي! اگر او به تو دست دراز كرد از روي ميل راستين و آرزوي با تو زندگي كردن بود! ولي تو با اين كارت مرا شرمگين و خجالت زده كردي. خر بيچاره كه شير را خري ديگر مي پنداشت، دوباره فريب حرف هاي روباه را خورد و به مكان اول بازگشت و طعمه شير شد.
    شير بعد از شكار خر به روباه گفت: من مي روم دست و صورتم را بشويم و بعد قلب و گوش خر را بخورم شايد حالم بهتر شود، ولي رفتن شير همان و دست به كار شدن روباه براي خوردن قلب و گوش خر همان! وقتي شير بازگشت از روباه پرسيد: قلب و گوش خر كجاست؟
    روباه جواب داد: پادشاه زنده باد. اگر خرگوش و قلب داشت كه يكي جايگاه عقل و خرد و ديگري محل شنيدن است، بعد از ديدن حمله اول پادشاه و شنيدن دروغ هاي بعدي من به حيله ام فريفته نمي شد و با پاي خود به سر گور خود نمي آمد!؟
شیر وقتی استدلال روباه را شنید گفت:   حقا که در مکاری استادی

جمعه, شنبه, يك شنبه

روزي, روزگاري سه تا برادر بودند به اسم جمعه, شنبه و يك شنبه كه هر سه دزدهاي تر و فرزي بودند و هيچ وقت دم به تله نمي دادند.

يك روز, جمعه گوسفندي دزديد؛ برد خانه سرش را بريد و گوشتش را آويزان كرد به تاق ايوان و به زنش گفت «اگر من خانه نبودم و شنبه يا يك شنبه آمد اينجا و آب خواست, آب را تو كاسه بريز و بده دستشان؛ چون اگر با كوزه آب بخورند, سرشان را بالا مي گيرند و لاشه گوسفند را مي بينند.» 

زن گفت «به روي چشم!» 

تازه جمعه از خانه رفته بود بيرون كه سر و كله شنبه پيدا شد و سراغ جمعه را گرفت. 

زن گفت «پيش پات رفت بيرون.»  

شنبه گفت «يك كم آب بده بخورم.» 

زن گفت «صبر كن كاسه بيارم.» 

شنبه گفت «به خودت زحمت نده!»  

و تا زن برادرش آمد به خودش بجنبد, دست برد كوزه را از گوشه ايوان ورداشت سركشيد و گفت «دستت درد نكند! ديگر زحمت را كم مي كنم.»  

و از خانه بيرون زد.  

تنگ غروب, جمعه برگشت خانه و از زنش پرسيد «چه خبر؟» 

زن جواب داد «امن و امان! فقط شنبه يك نوك پا آمد اينجا آب خورد و رفت.» 

جمعه گفت «با كاسه آب خورد يا با كوزه؟» 

زن گفت «تا خواستم كاسه بيارم, كوزه را ورداشت سر كشيد و خداحافظي كرد و رفت.» 

جمعه با دست زد رو پيشاني خودش و گفت «اي داد بي داد كه گوشت از دست رفت.» 

زن گفت «بد به دلت راه نده.» 

جمعه گفت «مگر نمي گويي با كوزه آب خورد؟» 

زن گفت «چرا!» 

جمعه گفت «خدا مي داند كه گوشت از دست رفت! اين خط و اين نشان. اگر روز روشن نبرد, شب تاريك مي برد.»

بعد نشستند با هم به مشورت كه چه كنند, چه نكنند و آخر سر نتيجه گرفتند شب كه مي خواهند بخوابند, گوشت را بيارند زير لحاف بگذارند بين خودشان.  

نصفه هاي شب, شنبه رفت خانه جمعه و وقتي ديد لاشه‌گوسفند سر جاش نيست, تا ته ماجرا را خواند و بي سر و صدا رفت بالا سر برادر و زن برادرش نشست و همين كه خر و پفشان رفت هوا دست برد زير لحاف, لاشه گوسفند را يك كم غلتاند طرف برادرش, يك كم چرخاند طرف زن برادرش و خوب كه جا باز شد, لاشه را آهسته از بين شان درآورد و با خود برد. 

كمي بعد, جمعه بيدار شد؛ ديد از گوشت خبري نيست و مثل برق و باد, بام به بام خودش را رساند به خانه شنبه و رفت پشت در حياط ايستاد. 

شنبه به خانه كه رسد, آهسته زد به در. جمعه در را باز كرد و شنبه به خيال اينكه زنش در را باز كرده, در تاريكي شب گوشت را داد به دست جمعه. جمعه هم گوشت را ورداشت و يواشكي زد بيرون و برگشت به خانه خودش.

كله سحر, شنبه زنش را بيدار كرد و گفت «پاشو يك آبگوشت پرگوشت بار بگذار براي نهار.»  ر

زن گفت «با كدام گوشت؟» 

شنبه گفت «با همان گوشتي كه ديشب آوردم خانه تحويلت دادم.»  

زن گفت «خواب ديدي خير باشد!»  

شنبه از همين يكي دو كلام همه چيز دستگيرش شد و دو بامبي زد تو سر خودش و گفت «اي داد بي داد كه گوشت از دست رفت! جمعه گوشت را زد و برد و ديگر رنگش را نمي بينيم.»  

بعد, پاشد رفت سروقت يك شنبه و صلات ظهر با هم رفتند خانه جمعه كه هم نهار چرب و نرمي بخورند و هم با او صحبت كنند و قرار و مداري بگذارند. 

نهار را كه خوردند, شنبه و يك شنبه صحبت را كشاندند به اصل مطلب و گفتند «اي برادر! از انصاف به دور است كه سور و سات تو اين قدر جور باشد و ما آه در بساط نداشته باشيم؛ آخر برادري گفته اند, برابري گفته اند؛ بيا از اين به بعد با هم بريم دزدي و هر چه گير آورديم تقسيم كنيم.»  

جمعه گفت «به شرطي كه هر چه من گفتم گوش كنيد.» 

شنبه و يك شنبه قبول كردند. برادر بودند, دست برادري هم با هم دادند.  

غروب همان روز, جمعه به بهانه ديدن آشنايي كه در دربار شاه داشت, رفت به دربار, اين ور آن ور سرك كشيد؛ راه خزانه شاه را ياد گرفت و برگشت و نصفه هاي شب با شنبه و يك شنبه يكي يك كولبارچه ورداشتند و رفتند به دربار. 

شنبه و يك شنبه نزديك خزانه قايم شدند؛ اوضاع را زير نظر گرفتند و جمعه رفت به خزانه؛ كولبارچه هاشان را يكي يكي از جواهر پر كرد و داد بالا و آخر سر هم خودش آمد بالا و با هم برگشتند خانه. 

فرداي آن شب, سه تايي از خانه رفتند بيرون كه در كوچه و بازار سر و گوشي آب بدهند و ببينند مردم از دزدي ديشب شان چه مي گويند. اما, هر چه گشتند و به اين و آن سر زدند, ديدند خبري نيست. 

تو نگو وقتي شاه خبردار شده بود دزد زده به خزانه, گفته «نگذاريد اين خبر جايي درز كند كه تاج و تخت مان بر باد مي رود.» 

و دستور داده بود زير دريچه اي كه دزد از آن جا به خزانه رفته يك خمره پر از قير بگذارند كه اگر دزد دوباره خواست بزند به خزانه, يكراست بيفتد تو قير و اسير بشود.  

برادرها وقتي ديدند به خزانه شاه دستبرد زده اند و آب از آب تكان نخورده, نيمه هاي شب, كولبارچه هاشان را ورداشتند و باز به طرف دربار راه افتادند.  

اين دفعه نوبت شنبه بود كه از دريچه به خزانه برود. جمعه و يك شنبه دور و برشان را زير نظر گرفتند و شنبه از دريچه پايين پريد و يكراست افتاد تو خمره قير و گير افتاد.  

شنبه, جمعه را صدا زد و گفت «اي برادر! من افتادم تو قير و كارم تمام است. شماها زودتر در برويد و جانتان را نجات بدهيد.» 

جمعه تا آخر قضيه را خواند و ديد اگر دير بجنبد كار همه شان تمام است و چاره اي غير از اين نديد كه سر شنبه را ببرد و با خود ببرد. اين بود كه خم شد, چنگ انداخت موي سر شنبه را گرفت, سرش را بريد و با خود برد.

فردا صبح, جمعه و يك شنبه رفتند بيرون ببينند چه خبر است. ديدند همه جا صحبت از اين است كه دزد زده به خزانه شاه و افتاده به تله؛ اما سر ندارد و شاه دستور داده دزد بي سر را آويزان كنند به دروازة شهر كه هر كس آمد جلو جنازه گريه زاري كرد, او را بگيرند و دزد را شناسايي كنند. 

جمعه و يك شنبه برگشتند خانه و هر چه شنيده بودند به زن شنبه گفتند. زن شنبه شيون و زاري راه انداخت كه «من طاقت ندارم تن بي سر شوهرم به دروازه شهر آويزان باشد و خودم اينجا راحت بگيرم و بنشينم. الان مي روم جنازة شوهرم را ور مي دارم و مي آورم.» 

جمعه گفت «اگر اين كار را بكني سر همه مان را به باد مي دهي. تو از خانه پا بيرونت نگذار؛ من قول مي دهم كه با يك شنبه برم و هر طور كه شده جنازه شنبه را از چنگشان در بيارم.» 

جمعه و يك شنبه, مطربي هم بلد بودند و الاغي داشتند كه هر جا ولش مي كردند, يكراست بر مي گشت خانه و اگر در خانه بسته بود, با سر به در مي زد. 

سر شب, جمعه و يك شنبه ساز و كمانچه دست گرفتند؛ سوار الاغ شدند؛ از خانه زدند بيرون و شروع كردند در شهر گشتن و زدن و خواندن.  

نزديك دروازه شهر كه رسيدند, يكي از نگهبان ها جلوشان را گرفت و گفت «پياده شويد و براي ما ساز بزنيد.»

جمعه گفت «ديگر از نفس افتاده ايم و حال ساز زدن نداريم.» 

نگهبان ها گفتند «حالا كه به ما رسيد از نفس افتاديد؟ د يالله بياييد پايين و بهانه نياريد كه پاك حوصله مان سر رفته.» 

يك شنبه گفت «راستش را بخواهيد مي ترسيم اگر پياده شويم دزد خرمان را ببرد و از نان خوردن بيفتيم.»  

يكي از نگهبان ها گفت «دهنت را آب بكش! كي جرئت دارد به خرتان نگاه چپ بكند. ما داريم از جنازه به اين مهمي نگهباني مي كنيم, آن وقت شما مي گوييد دزد بيايد و جلو چشم ما خرتان را بدزدد.» 

جمعه گفت «خلاصه گفته باشم كليد رزق و روزي ما در اين دنيا همين يك دانه الاغ است.»  

و از الاغ پياده شدند؛ نشستند كنار نگهبان ها و شروع كردند به ساز زدن و آن قدر زدند كه نگهبان ها چرتشان برد و كم كم خر و پفشان رفت به هوا.  

جمعه و يك شنبه پا شدند, جنازه را از بالاي دروازه آوردند پايين و بستند رو الاغ و الاغ را راهي كردند طرف خانه و تند برگشتند دراز كشيدند كنار نگهبان ها و خودشان را زدند به خواب. 

كله سحر, يكي از نگهبان ها از خواب پريد و ديد نه از جنازه خبري هست و نه از الاغ و بناي داد و فرياد را گذاشت و همه را از خواب پراند.  

جمعه و يك شنبه كش و قوسي به خود دادند و خواب آلود پرسيدند «چي شده؟» 

نگهبان ها گفتند «گاومان دوقلو زاييده!»  

و با عجله شروع كردند به اين ور آن ور دويدن و وقتي چيزي پيدا نكردند, برگشتند پيش جمعه و يك شنبه كه زارزار گريه مي كردند و به سر و كله خودشان مي زدند. جمعه مي گفت «ديدي چطور نانمان را آجر كردند؟» و يك شنبه دنبال حرف برادرش را مي گرفت كه «حالا چه كنيم با هفت هشت تا نان خور ريز و درشت؟» 

نگهبان ها افتادند به از و جز كه «صداش را در نياريد و جرم ما را سنگين تر نكنيد؛ بياييد پول الاغتان را بگيريد و برويد دنبال كارتان.» 

جمعه در لا به لاي گريه گفت «از كجا الاغي به آن خوبي پيدا كنم؟» 

نگهبان ها شروع كردند به دلداري آن ها و گفتند «پيدا مي كنيد ان شاءالله. باز حال و روز شما بدك نيست. ما را بگو كه معلوم نيست پادشاه به دارمان بزند يا به زندانمان بندازد.» 

جمعه گفت «حالا كه اين طور است قبول مي كنيم. چون دلمان نمي آيد سرتان برود بالاي دار.»  

و پول الاغ را گرفتند و برگشتند خانه. 

طولي نكشيد كه خبر به پادشاه رسيد «جنازه را هم دزديدند.» 

پادشاه وزير دست راستش را خواست و نشستند به گفت و گو كه چه كنند, چه نكنند و آخر سر به اين نتيجه رسيدند كه تو كوچه و خيابان سكة نقره و طلا بريزند و نگهبان ها دورا دور مراقب باشند و هر كه دولا شد سكه ورداشت او را بگيرند به دار بزنند و قال قضيه را بكنند. 

جمعه كه از اين ماجرا بو برده بود, به يك شنبه گفت «پاشو قير بزن كفت پات و برو تو كوچه و خيابان. هر جا سكه ديدي رو آن پا بگذار. بعد, برو تو خرابه؛ سكه را از كف پات بكن و باز راه بيفت و از نو همين كار را بكن؛ اما مبادا دولا شوي و چيزي از زمين ورداري كه سرت به باد مي رود.» 

يك شنبه گفت «هر چه تو بگويي!» 

و همان طور كه جمعه گفته بود رفت خيابان ها و كوچه پس كوچه هاي شهر را زير پا گذاشت و همه سكه ها را جمع كرد. 

براي پادشاه خبر بردند كه «اي پادشاه چه نشسته اي كه روز روشن همه سكه ها ناپديد شد و احدالناسي هم دولا نشد كه از زمين چيزي بردارد.» 

پادشاه دستور داد يك شتر با بار جواهر در شهر بگردانند و هر كه نگاه چپ به شتر كرد, او را بگيرند از دروازه شهر آويزان كنند.  

جمعه كه هميشه دور و بر دربار مي پلكيد, از اين خبر هم اطلاع پيدا كرد و رفت چپق سر و ته نقره اش را آماده كرد و دم در خانه شان ايستاد. همين كه ساربان رسيد جلو خانه, چپق را آتش زد و گفت «يا علي! يا حق! خسته نباشي ساربان!» 

و چپق را داد به دست او. ساربان تا يكي دو پك زد به چپق, يك شنبه افسار شتر را بريد و آن را برد تو خانه.  

ساربان به پشت سرش كه نگاه كرد, هاج و واج ماند؛ چون ديد فقط افسار شتر مانده به دستش و از شتر و باش اثري نيست. 

خلاصه! براي پادشاه خبر بردند كه «اي پادشاه! چه نشسته اي كه شتر با بارش ناپديد شد و دزد پيداش نشد.» 

در اين ميان پادشاه كشور همسايه يك چرخ پنبه ريسي و مقداري پنبه براي پادشاه دزد زده هديه فرستاد و پيغام داد «پادشاهي كه نتواند دزد خزانه اش را پيدا كند, همان بهتر كه از تاج و تختش بيايد پايين, گوشه اي بنشيند و پنبه بريسد.» 

اين موضوع به پادشاه گران آمد و گفت «جارچي در شهر بگردد و جار بزند هر كس بيايد و راه پيدا كردن دزد را نشان بدهد, پادشاه از مال و منال دنيا بي نيازش مي كند.»  

پيرزني رفت پيش پادشاه و گفت «اي پادشاه! شتر به آن بزرگي را كه نمي شود قايم كرد؛ بالاخره يكي آن را مي بيند.»  

پادشاه گفت «حرف آخر را بزن؛ مي خواهي چه بگويي؟» 

پيرزن گفت «دزد تا حالا شتر را كشته و گوشتش را تيكه تيكه كرده. من كوچه به كوچه و خانه به خانه شهر را زير پا مي گذارم و مي گويم تو خانه مريضي دارم كه حكيم گفته دواي دردش گوشت شتر است. اين طور هر كه آن همه گوشت شتر در خانه داشته باشد دلش به رحم مي آيد و كمي هم به من مي دهد و دزد پيدا مي شود.»  

پادشاه گفت «بد فكري نيست! برو ببينم چه كار مي كني.» 

پيرزن راه افتاد در خانه ها كه «خدا خيرتان بدهد! جوان مريضي در خانه دارم كه حكيم گفته دواي دردش گوشت شتر است؛ اگر داريد كمي به من بدهيد و جانش را نجات دهيد. ان شاءالله خدا يك در دنيا و صد در آخرت عوضتان بدهد.»  

پيرزن همين طور خانه به خانه گشت تا رسيد به خانه جمعه. 

زن جمعه دلش به حال پيرزن سوخت و كمي گوشت شتر داد به او. 

جمعه رفته بود حمام و هنوز رخت در نياورده بود كه خبر را شنيد و تند راه خانه اش را پيش گرفت كه به زن ها خبر بدهد اگر چنين پيرزني آمد در خانه و گوشت شتر خواست گولش را نخوريد؛ اما به سر كوچه كه رسيد, ديد پيرزني گوشت به دست از كوچه آمد بيرون. 

جمعه از پيرزن پرسيد «ننه جان! كجا بودي اين طرف ها؟»  

پيرزن جواب داد «ننه جان! جواني دارم كه مريض است و حكيم گفته دواي دردش گوشت شتر است. همه شهر را دنبال گوشت شتر گشتم تا كمي پيدا كردم.» 

جمعه گفت «حكيم درست گفته, گوشت شتر خوب است؛ اما راستش را بخواهي شفاي بيمار تو در كله شتر است. با من بيا تا كله شتر هم به تو بدهم.»  

پيرزن تا اين حرف را شنيد, گل از گلش شكفت؛ چون مطمئن شد كه دزد را پيدا كرده و شروع كرد به دعا كردن و به دنبال جمعه افتاد به راه.  

جمعه پيرزن را برد خانه و گوش تا گوش سرش را بريد. 

خبر به پادشاه رسيد كه «پيرزن گم شد و

نظرات شما عزیزان:

نوع مطلب : <-PostCategory->
نوشته شده در 12 آبان 1389برچسب:,

توسط علی حسینی ده آبادی | لينك ثابت |